Wiek Duszy

Dusza inkarnuje się po to, żeby doświadczać i zdobywać wiedzę o życiu. Po to właśnie przechodzi przez cykl inkarnacji. Jest 7 poziomów rozwoju Duszy – w tym 2 najwyższe dostępne są jedynie dla nielicznych Dusz. Każdy poziom składa się z 7 etapów. Wiek duszy jest jednak określeniem umownym. Człowiek bowiem ma potrzebę określania i porządkowania – żeby zrozumieć. Określenie wiek Duszy nie odnosi się do tego ile razy ona inkarnowała się a właśnie na jakim jest poziomie rozwoju. To bowiem decyduje o tym jak wygląda nasze obecne życie.

Dusza niemowlęca

Na tym poziomie są Dusze dopiero powstałe lub mające dopiero kilka inkarnacji. One zaczynają uczyć się świata, poznają jego prawa i zależności. Człowiek z taką Duszą reaguje spontanicznie. Jest pełen entuzjazmu do wszystkiego. Jego uwagę przyciągają atrakcyjne i mało wyrafinowane dobra a często on sam jest bardzo atrakcyjny fizycznie. Podstawową potrzebą jest przetrwanie i w miarę wygodne życie. Bardzo często taki człowiek nie rozumie zasad społeczności, w której żyje i może mieć problemy z moralnością lub etyką. Reaguje impulsywnie i bez przemyślenia – a więc często uznawane przez wszystkich normy przekracza. Stara się żyć gdzieś na obrzeżach społeczeństwa tak, aby móc żyć jak najbardziej dla siebie naturalnie. Często nie podejmuje zatrudnienia, czasami żyje na cudzy koszt, przeważnie nie ma potrzeby osiągnięcia żadnej pozycji w społeczeństwie. To człowiek albo niezaradny i potrzebujący cudzej opieki i siły, albo agresywny i nadmiernie siłą się posługujący. Zawsze jednak skupiony jest przede wszystkim na sobie.

Obecnie żyje bardzo mało ludzi z Duszą na tym poziomie rozwoju. Szacuje się, że to kilka procent populacji.

Dusza dziecięca

Człowiek z Duszą na tym poziomie ma potrzebę przynależności do jakiejś struktury. Podświadomie wie już jak przetrwać. Teraz potrzebuje kogoś, kto mu objaśni rzeczywistość. Samą rzeczywistość chce postrzegać jako niezmienną i mającą jakiś porządek. Szuka po niej przewodnika, nauczyciela. Jest podatny na wpływy ludzi, których uznaje za autorytety. Ceni rodzinę i tradycję, przestrzega prawa, zwyczajów i rytuałów swojej społeczności. Często ma bardzo konserwatywne poglądy. Jest bardzo przywiązany do swojego kraju, swojej społeczności, swojej nacji, swojej kultury i religii. Inne uznaje za niewłaściwe lub nawet wrogie. Inność postrzega jako zagrożenie dla porządku świata. Sam świat zaś ma być czaro-biały bez żadnych odcieni szarości a życie spokojne, uporządkowane i bez dylematów moralnych. Jednak we wspólnocie, w której funkcjonuje – rodzinnej, sąsiedzkiej, religijnej, politycznej – dba o dobre relacje, jest życzliwy i pomocny. Często to człowiek prostolinijny, czasami naiwny, z zasady opiekuńczy dla tych, których uznaje za swoich. Grupa bowiem daje mu siłę.

Młode Dusze to najczęściej populiści, ludzie mający socjalistyczne poglądy i potrzebujący państwa opiekuńczego. Wiedząc, że takich Dusz jest niewiele mniej, niż Dusz młodych, nie dziwi więc chyba wieczna walka pomiędzy socjalizmem a kapitalizmem.

Dusza młoda

Dusza na tym poziomie sprawia, że człowiek chce być zdobywcą, pragnie podbić świat a co najmniej zaznaczyć w nim swoje miejsce. Motywacją do działania jest właśnie potrzeba odniesienia sukcesu zauważonego przez innych. Człowiek taki chce być lepszy od innych, zręczniejszy, bardziej zaradny życiowo – i bogatszy. Rywalizuje więc o pozycję społeczną i ekonomiczną, pragnie władzy i prestiżu. Docenia dobra doczesne, korzysta z życia, zwraca uwagę na modę, otacza się luksusowymi przedmiotami, nie akceptuje swojej starości i jak najdłużej chce być w pełni sprawny. Jest bardzo samodzielny, niezależny, odważny, kreatywny i chce otaczać się podobnymi sobie ludźmi lub takimi, którzy pomogą mu w jego drodze do sukcesu. To człowiek gotowy całe swoje życie podporządkować zdobyciu i ugruntowaniu władzy i pieniędzy. Przeważnie ma problemy z wyrażaniem własnych uczuć i tworzeniem więzi przyjacielskich. Swoją energię i uwagę kieruje bowiem na sukces zawodowy i społeczny. Ponadto ważny jest cel a nieistotne są środki do niego prowadzące.

Szacuje się, że na tym poziomie jest 45% ludzi na Ziemi. To na tym poziomie tworzy się sobie najwięcej negatywnej karmy.

Dusza dojrzała

Człowiek z Duszą na tym poziomie uświadamia sobie, że to nie dobra materialne są sensem życia, chociaż nadal mają jakieś znaczenie. Ważniejsze staje się „być” a nie „mieć”. Jednak to „być” rodzi też wiele wątpliwości. Człowiek potrzebuje znaleźć odpowiedzi na swoje pytania o naturę rzeczywistości. Interesują go zagadnienia filozoficzne i rozwój duchowy. Ciągle szuka nowej wiedzy. Jest otwarty na różne idee i prądy społeczne, bardzo idealistyczny, tolerancyjny i empatyczny. Chętnie włącza się w różnego rodzaju akcje społeczne i charytatywne. Jednak ma potrzebę chronienia własnej prywatności, bo na tym etapie jest bardzo wrażliwy. Nastawiony jest na współpracę i potrzebuje ludzi wokół, ale może mieć problemy z utrzymaniem długich z nimi relacji. Mało jest bowiem ludzi, którzy w pełni zrozumieliby jego potrzeby i nastawienie do świata. Czasami emocje i przeżywanie ich staje się tak ważne, że przejmują nad człowiekiem kontrolę. To rodzi skłonność do depresji, eksperymentowanie z substancjami zmieniającymi świadomość i nadmierną zmysłowością.

Na tym poziomie najczęściej zaczyna się intensywnie równoważyć karmę z poprzednich wcieleń – w związku z czym życie może nie należeć do najłatwiejszych.

Dusza stara

Człowiek z Duszą starą czuje się w życiu bezpiecznie, nie ma potrzeby gromadzenia dóbr materialnych, nie potrzebuje struktur, w których mógłby funkcjonować, nie ma problemu z tworzeniem relacji z innymi ludźmi, ale potrafi funkcjonować też bez nich. Nie kieruje się emocjami a ma raczej stoickie podejście do życia. W podświadomości ma już bowiem zapisane, że właściwie prawie wszystko już zna i wie, że nie na wszystko jest odpowiedź i że czasami nie warto jej szukać. Chce żyć w zgodzie ze sobą, z innymi ludźmi, z całym Wszechświatem. Różnorodność jest bowiem dla niego oczywista i szanuje ją. Zwraca uwagę na to, żeby swoim działaniem nie krzywdzić innych istot. Jest odpowiedzialny za własne słowa, czyny i myśli. Chce samodoskonalić się i przekazywać swoją wiedzę, pomagać i wspierać, zachęcać ludzi do rozwoju. To często ludzie będący dla innych autorytetem moralnym i etycznym. Ludzie, którzy często są zawieszeni pomiędzy światem doczesnym a duchowym.

Stare Dusze mogą już nie posiadać długów karmicznych. W tym cyklu inkarnacji została nie ich spłata, bo to dawno zadziało się a przekazanie swojej wiedzy i doświadczenia potomnym.

Dusza transcendentalna

Człowiek z Duszą transcendentalną to ktoś, kto ukończył pełny cykl inkarnacyjny i nie musi już powracać do życia w ciele fizycznym – a jednak robi to dobrowolnie. Powraca nie z potrzeby własnego rozwoju, lecz w służbie innym. Jego obecność ma działanie transformujące, chociaż sam człowiek może nie być tego do końca świadomy. Wnosi do świata energię integracji, harmonii i duchowej obecności. Zwykle nie interesuje go rozgłos ani pozycja – to, co robi, wypływa z wewnętrznego poczucia sensu i połączenia z czymś większym. Nie szuka nauczycieli, bo sam nim już jest – choć często w sposób cichy, pokorny, nienarzucający się. Może być przewodnikiem duchowym, uzdrowicielem, twórcą, ale też kimś zupełnie „zwyczajnym” – sąsiadem, dziadkiem, pielęgniarką – który emanuje spokojem, mądrością i zrozumieniem. Jest w nim coś nieuchwytnego, co przyciąga innych. Jego życie często toczy się poza głównym nurtem – w cieniu, na marginesie, ale z wielką mocą oddziaływania. Relacje bywają dla niego trudne, bo wiele spraw, które dla innych są ważne, dla niego już straciły znaczenie. Może mieć trudność w tłumaczeniu swoich odczuć i decyzji, bo funkcjonuje z poziomu szerszej perspektywy. Żyje głęboko połączony z planem Duszy – bez potrzeby rozumienia go umysłem.

W życiu człowieka z Duszą transcendentalną często pojawia się powołanie, którego nie sposób zignorować – niezależnie od okoliczności. To powołanie nie wynika z ambicji ani lęku, ale z czystej wewnętrznej gotowości do służenia światu.

Dusza wieczna

Człowiek, przez którego działa Dusza wieczna, nie inkarnuje się jako jednostka rozwijająca się – lecz jako bezpośredni kanał Źródła. Dusza ta nie ma osobistej karmy do przepracowania ani celów indywidualnego wzrostu. Jej obecność na Ziemi jest wydarzeniem rzadkim i znaczącym – pojawia się tylko w szczególnych momentach ewolucji ludzkości, by przekazać uniwersalną, ponadczasową Prawdę. Nie przychodzi, by uczyć, lecz by być Prawdą. Taka Dusza wciela się tylko raz – w pełni, całkowicie, bez „podziału” na mniejsze fragmenty. Jej energia jest intensywna, niepowtarzalna, obejmująca wszystkich i wszystko. Człowiek, przez którego działa, staje się żywym symbolem boskości – jego słowa, czyny i sama obecność mają moc przemieniania świadomości zbiorowej. To nie mistrz duchowy, który dojrzewa i szuka – to bezpośrednia manifestacja boskiej esencji. Z zewnątrz życie takiej osoby może wydawać się pełne cudów, ale często bywa też nacechowane niezrozumieniem, odrzuceniem, a nawet tragicznym końcem – ponieważ świat nie zawsze jest gotowy przyjąć tak czystą obecność. Niezależnie od tego, co się wydarzy, przekaz Duszy wiecznej zostaje – wpływa na całe pokolenia, staje się początkiem nowych epok duchowych.

W historii za wcielenia Duszy wiecznej uważa się m.in. Jezusa, Buddę, Krisznę – postacie, których życie przyniosło uniwersalne przesłanie jedności, miłości i obecności Boga w człowieku. Dusza wieczna nie „wraca” na Ziemię. Nie ma planu osobistego ani historii wcieleń. Jej przyjście jest czystym aktem łaski – i choć niezwykle rzadkie, zostawia niezatarty ślad w historii ludzkości.

Wiek duszy a obecne życie

Trzeba też pamiętać, że kształt naszego obecnego życia może nie wypływać z wieku Duszy i jej dokonań a z jej świadomej decyzji, żeby jakieś aspekty doczesności powtórzyć i jeszcze raz sprawdzić się w jakichś okolicznościach. Obecne życie niekoniecznie więc musi przekładać się na wiek Duszy.

Wiek Duszy to tysiąclecia

Zdecydowana większość Dusz w cyklu inkarnacji przechodzi więc przez 5 poziomów. Dodatkowo każdy poziom składa się z 7 etapów. Na każdy etap przypadają co najmniej 3 wcielenia. Ile ich faktycznie jest, zależy od decyzji samej Duszy. Szacuje się jednak, że pełny cykl inkarnacji to nie 100 wcieleń a 600-1200. Jeżeli przyjąć, że średnia długość życia w ciągu ostatnich 2 tys. lat to 50 lat, okaże się, że najstarsze Dusze żyjące na ziemi pamiętają co najmniej czasy faraonów. Generalnie jednak nie ma znaczenia jak długo Dusza jest na Ziemi w tym cyklu inkarnacji, nie jest ważny wiek Duszy liczony w ilości wcieleń a jej poziom zaawansowania w rozwoju karmicznym. Bo o to tu przecież chodzi.

_______
Artykuł jest moim autorskim tekstem chronionym prawami autorskimi. Chcesz nim podzielić się z kimś? Nie kopiuj! Udostępnij link do artykułu. Kopiowanie treści bez podania ich autora i źródła jest kradzieżą. Szanuj moją pracę i wiedzę, którą oferuję tu zupełnie za darmo.
dziękuję
Katarzyna Zielińska